هدف از این تحقیق بررسی توسعه و نوسازی با فرمت docx در قالب 39 صفحه ورد بصورت کامل و جامع و با قابلیت ویرایش می باشد

فهرست مطالب

2-3-1-  مقدمه

2-3-2-  نظریه نوسازی

2-3-2-1- نوسازی و ارتباطات

2-3-2-2- مدل نظری دانیل لرنر

2-3-2-3- اشاعه نوآوری‌ها

2-3-3-  نظریات انتقادی

2-3-3-1- نظریه وابستگی

2-3-3-2- وابستگی و ارتباطات

2-3-4-  رویکرد الهیات رهایی بخش و توسعه

2-3-5-  رویکرد اجتماع محور و توسعه

2-3-5-1- دیدگاه مجید تهرانیان

2-3-5-2- دیدگاه آمارتیا سن درباره توسعه

2-3-6-  نظریه رسانه های توسعه بخش

منابع

تئوری­ها به اندیشمندان علوم اجتماعی کمک می­کنند تا به وسیلۀ آن موضوعات اصلی مورد مطالعه خود را مشخص نمایند، از طریق آن به طرح سؤالات دقیق و مشخص تحقیقاتی پرداخته و شواهد مورد لزوم را نیز برای تقویت بحث‌های خود معین نمایند. از این جهت تئوری­ها ابزارهای بسیار توانمندی برای تحقیقات به شمار می­روند (سو، 1378: 19). به همین لحاظ، در ادامه این پژوهش به بررسی مهم‌ترین نظریات و الگوهای مطرح در حیطه ارتباطات و توسعه خواهیم پرداخت. البته پیش از طرح این مباحث لازم است اشاره کوتاهی به طبقه بندی‌های مختلفی که در رابطه با نظریات وجود دارند، توسعه اشاره کنیم. به عنوان مثال سرواس نظریات توسعه را به 3 گروه 1. نظریات نوسازی 2. نظریات وابستگی 3. نظریات تکثر گرا تقسیم بندی می‌کنند.

همچنین تهرانیان در تقسیم بندی خود از نظریات ارتباطات و توسعه، آن‌ها را به سه نسل تقسیم بندی می‌کند که عبارت است از :  نسل اول: نظریاتی که بر نقش خوش‌بینانه رسانه‌ها در نوسازی مبتنی است. نسل دوم: نظریاتی که به نقش انتقادی رسانه‌ها در توسعه اولویت می‌دهد. نسل سوم: نظریاتی که اولاً نسبت به دو نسل قبل از گفتمان غالب و یک‌سویه کمتر برخوردار است و ثانیاً با تنوع، تکثر و حتی تعارض بیشتر در قیاس با دو گفتمان خوش‌بینانه و انتقادی توسعه ای در درون خود روبه روست. تهرانیان این نسل از نظریه‌ها را در سه گرایش طبقه بندی می‌کند: نخست نظریه‌هایی نظیر «جامعه اطلاعاتی» و «اقتصاد اطلاعاتی» که بر ورود جهان به دوران «فراصنعتی» تکیه دارند. دوم نظریه‌هایی که با تأکید دوگانه بر مقوله های آزادی و برابری در جریان اطلاعات، خواستار وضع یک نظم نوین ارتباطی در جهان هستند و سوم نظریه های «پسامدرن» و «فرا ساختار گرایی» که به توصیف و تبیین جهان اشباع شده از رسانه‌ها می‌پردازد (خانیکی،1384: 145-144).